Johan bellen?
Het was maart 1572 toen een gebeurtenis – we zouden het nu een incident noemen – de start was van wat de geschiedenisboeken is ingegaan als het rampjaar. Het incident was een uit de hand gelopen burenruzie tussen de Engelsen en de Republiek der verenigde Nederlanden. Daar zagen de Fransen en de bisdommen Keulen en Munster aanleiding in om wat rekeningen te vereffenen met de Nederlanden. Voor de Nederlanden was het een onprettige ervaring. Het land was reddeloos, het volk redeloos en de regering radeloos. De geschiedenis herhaalt zich nooit op dezelfde manier, maar soms pakken donderwolken zich samen en dan kan er zomaar van alles misgaan.
Ook nu is het jaar goed begonnen, zoals bijna ieder jaar goed begint als je het geluk hebt om in Nederland te wonen. Pessimisten zouden donkere wolken aan de horizon kunnen zien, maar niet Piet Adema. Voor Piet wordt 2023 het jaar van oplossingen ‘Voor PAS-melders die nu in onzekerheid zitten over vergunningen, voor bedrijven die met een goede regeling willen stoppen en voor het landbouwakkoord dat toekomst moet bieden aan de agrarische sector’, dat zei Piet bij BNR nieuws.
Over het landbouwakkoord spreken allerlei partijen, waarbij iedereen aan een hoofdtafel deelneemt en aan acht sub-tafels. Het moet een totale oplossing opleveren van alles wat mensen in de Randstad nu problematisch vinden op het platteland. Dus een akkoord over minder stikstof, meer marge voor boeren, meer en betere natuur, meer perspectief voor boeren, duurzamer voedsel, beter klimaat, circulaire landbouw/economie, etc. Best veel eigenlijk allemaal. Dat moet dan allemaal in drie maanden geregeld zijn. Piet ziet het helemaal zitten. Wat het gezag is van zo’n akkoord, als het er komt, is onduidelijk. Want wie heeft de deelnemers aan dit proces gevraagd om namens hem of haar daar te gaan praten over de toekomst van de mensen die het aangaat. En waarom zou je als grote kruidenier nou meer voor de producten gaan betalen als je groot bent geworden door op de kleintjes te letten. Er is niemand die je kan dwingen. Als je eerder al nee hebt kunnen zeggen tegen Carola Schouten, nadat ze een dringend beroep op je heeft gedaan een ander ook wat te gunnen, dan is duidelijk dat filantropie helemaal niet je ding is.
Als het weer voorjaar is, net als in 1572, dan wordt het duidelijk dat de donkere wolken gearriveerd zijn en zich ontladen. Het landbouwakkoord zal dan mislukt blijken te zijn. De gebiedsprocessen, waar boeren nu al geen vertrouwen in hebben, zullen dankzij de provincies en een gebrek aan Haagse regie, een volstrekte chaos geworden zijn. Nederland komt krakend tot stilstand. De Statenverkiezingen, maart 2023, zullen voor de zittende coalitie, als gevolg van het redeloze stemgedrag van het volk, een pijnlijke ervaring worden. Het gevolg – een Eerste Kamer waar geen wet meer ongeschonden doorheen komt – zal de regering noodzaken de knopen te tellen. Radeloosheid maakt zich van hen meester.
Het kabinet valt voordat het jaar om is. Het land begint reddeloze trekjes te vertonen. Volgens sommigen is de ramp compleet. Wat nu te doen? Verkiezingen, en dan een regering van minimaal zes partijen? Of zullen we Johan Remkes nu maar alvast reserveren? Gewoon, voor het geval dat.
